Senioren, vissen met hindernissen! (Rob Berendsen september 2023)

Als gepassioneerde hengelaars vissen we al decennia de Limburgse wateren af. Voor je het weet zijn er weer 20 jaar voorbij. We worden ouder, en met dit ouderdomsproces komen helaas ook de gebreken. Niet alleen fysiek maar ook de onzekerheid steekt steeds vaker de kop op. Amper 10 jaar geleden huppelden we nog als hitsige hertjes over sloten en beekjes. Nu lijkt elke stap richting de steiger op een wankel avontuur.

In de viswinkel begint de ellende al. Benamingen in het Engels en het liefst met hele kleine lettertjes. Vroeger was alles anders, maar beslist niet beter!  Elk dorp kende wel een kleine dierenspeciaalzaak (zaadhandel) met een afgewogen assortiment visgerij en een verkoper die het verschil tussen een hengel en een douchestang niet kende. Nu zijn het prachtige gespecialiseerde hengelsportwinkels met kundig personeel die in kleur, geur en smaak alles in huis hebben. Echter met een klein pensioentje is elk deskundige advies helaas niet meer dan een kaarsje in de wind.

Als de laatste centen zijn uitgegeven kunnen we eindelijk  gaan vissen. Zonder ‘n karretje is het onbegonnen werk. Vroeger gooide je met alle gemak een koffer, stoel en foedraal over de schouder. ”Diese Zeiten Sind aber vorbei!” , zou een afgekeurde Duitser zeggen. Maar voor ons langzaam ook!

Het instaleren en het opruimen zijn gewoon het zwaarst. Hangend over het stuur van ’n scootmobiel snakt een oudere man naar adem. “Alles goed?  kan ik je helpen?” Hij wuift en antwoord gebrekkig, “Het gaat wel!”  en trekt met een diepe zucht z’n steunkousen op.  Met de leeftijd komen onlosmakelijke ook de benodigde hulpmiddelen.  Vervoer, medicijnen en een schone onderbroek voor de spannende momenten.  Plassen is een hele onderneming geworden. Vroeger plaste je de bramen van de struik. Nu is het slechts een miezerig straaltje dat nog even irritant nadruppelt op weg terug naar je stek. Eenmaal aangekomen kan het feest beginnen.

Allereerst een bakje koffie  en een moment van bezinning dat we er nog mogen zijn. Denken aan diegenen welke ooit je visplezier hebben gedeeld. Veel van hen zijn er in de loop van jaren al tussenuit gepiept. Jammer, zoveel kennis en vriendschap, zomaar weg! Wat blijft zijn slechts enkele anekdotes. Meer als dat zijn we niet.

Even nog een haakje aanbrengen. Weinig gevoel in de vingers, de ogen zijn niet meer zo scherp.  Je hele motoriek laat te wensen over. Een lijntje doorbijten is met plastiek tanden vrijwel onmogelijk. Gelukkig zijn er tegenwoordig kant en klaar lijntjes. Het hengeltje is klaar, de voerplek ingezaaid.  Tijd om te oosten! Grote vis hoeft niet meer zo nodig. Op de meesten wateren zijn  veel kleine karpers uitgezet. Geweldig om mee te stoeien. Wie echte grote karpers wil vangen zal de rivier of een betaalwater moeten opzoeken.  Vissen blijft onze grootste passie en dient de eerste vis zich aan, zijn alle ongemakken snel vergeten.

Om voor onze groep grijze rakkers en minder validen het afdruipproces zolang mogelijk uit te stellen wordt er bij de betere Hengelsportverenigingen veel gedaan om het wat toegankelijker te maken.  Gehandicapte parkeerplaatsen, aangepaste steigers maar zeker ook de aandacht met een bezoekje aan de steiger. Terwijl de een heerlijk gaat vissen storten anderen zich op onderhoudswerkzaamheden. Soms om even de vrouw te ontvluchten of juist omdat er geen vrouw meer is.