|
Vissen in Vastensferen 11-11-2025
Terwijl in de stadskernen en dorpspleinen van ons Limburgse land de eerste klanken van de “Vastenlaovend” weerklinken, zit ik met mijn trouwe vismaatje Huub aan de oever van de Breeërpeel in Helden. Geen confetti of polonaises voor ons vandaag, maar het zachte ruisen van riet, het gekwetter van vogels en het verwachtingsvolle staren naar een trillende hengeltop. Het is fris, maar helder. Zo’n dag waarop de lucht blauw blijft en de adem zichtbaar is.
Voor het derde jaar op rij zijn we hier met enige regelmatig te vinden De Breeërpeel is een poel vol verrassingen. Gewapend met lichte feederhengels peuteren we tussen brasem, zeelt, kruiskarper en schubkarper. Volgens een lokale visser gaat de voorkeur hier uit naar brasem – en met succes. De mat ziet regelmatig zilveren flanken schitteren in het zonlicht. De kruiskarpers zijn kerngezond, de zeelten laten zich dit jaar helaas wat minder zien. Onze doel vis echter blijft toch karper... Tja… en dat is hier in Helden nou net een verhaal apart.
De Karper van Oktober
Eind oktober, toen de bladeren hun mooiste kleuren toonden, kreeg ik een aanbeet die ik niet snel vergeet. Een zware karper, gevangen op een ultralichte feederhengel. Vijfentwintig minuten lang zat ik op het puntje van mijn stoel, mijn hart bonkend in mijn keel. De vis was loom door het koude water, anders had ik hem nooit kunnen landen. Maar het lukte. Wonder boven wonder bleef het materiaal heel. Een week later herhaalde het wonder zich – al moest ik daar wel een hengel voor opofferen.
Het was een dag zoals je ze alleen in de herfst krijgt: de bosrand in vuur en vlam van kleur, de lucht strak en stil. Na een vroege kruiskarper bleef het angstvallig stil. De voerbakjes waren al dichtgeklikt toen plots de hengeltop met een ruk naar voren schoot. Een brute aanbeet. Meteen voelde ik: dit is een grote jongen. Wat volgde was een strijd tussen mens en vis, tussen carbon en kracht. De hengel kraakte, boog, en brak uiteindelijk op twee plekken – net toen de vis zijn laatste draai maakte. Maar hij lag in het net. Een machtige schubkarper, glanzend en gespierd.
Een Moment om te Koesteren
Een foto, een snelle meting, een kort moment van bewondering. En dan terug het water in. Catch and release. Avonds voelde ik elk gewricht protesteren. We worden ouder, dat is zeker. Maar zolang we nog kunnen, blijven we vissen. Blijven we verhalen verzamelen. Want elke aanbeet is een belofte, elke vangst een herinnering.
En als de Vastenlaovend weer losbarst in de dorpen, zitten Huub en ik gewoon aan de waterkant. In alle rust. Met een thermos koffie, een goed humeur, en de hoop op die ene aanbeet die alles weer de moeite waard maakt.
|
