In alle vroegte staat Herman onze gevederde vriend met lang gestrekte nek al op de uitkijk. Onze huiseend, hij vind het maar gek al die drukte aan de waterkant en zwemt weer snel naar zijn vriendjes op de witvisvijver.

Het is vandaag wederom een gezellig groepje en er is altijd genoeg gesprekstof. Over hoe het wel en niet moet, en de eeuwige litanie van lang gekoesterde wensen die nooit zullen uitkomen zolang er niet aan de juiste touwtjes wordt getrokken. Fred, voorzitter van de karpercommissie heeft het voortouw genomen en heeft samen met het groene brein uit Maasbree een plan gemaakt. Namelijk het riet zo weg te snoeien dat ook bij hoog water de vijver bevisbaar blijft. Omdat veel met de hand moet gebeuren is er brute kracht nodig. Helaas is het gereedschap niet altijd bestand tegen het brute geweld van die sloopkogel uit Blerick. Samen wist hij met Leon het pretraket tot twee maal toe alles af te breken. Zweetdruppeltjes bengelden aan de neus, rook stijgt op van de dun begroeide grijze hoofden. Er wordt keihard gewerkt. Terwijl de enige visser welke nog nooit heeft gevist de restanten afvoert kijken Thijs, Jan en de fotograaf vermoeid naar de koffie tafel. Voor hun is dit ook geen dagelijks werk, maar ze zijn er wel weer bij.

De knotwilgen moeten nog even wachten. De bedoeling was om deze over het hele terrein te kortwieken. Maar volgens het groene brein moeten de knotwilgen eerst nog wat bladeren verliezen zodat de takken straks als beschutting voor de witvis kunnen dienen. Ach, dan komen we gewoon weer terug.