Het kriebelt alweer een poosje. Wat ziet de wereld er toch weer anders uit dan enkele weken geleden. De eerste zonnestralen verwarmen de huid en het bloed begint al weer te razen als ik in de schuur mijn visspullen zie hangen. Het word hoogste tijd om de plek achter de computer te verruilen met een stek aan de waterkant. Het is nog wat vroeg in het jaar. Dus we gaan nog niet met dag en dauw, maar zo om een uur of tien. Na de koffie en een boterham verdwijnen de hengels, in de al door de zon voorverwarmde kofferbak. Hij schijnt heerlijk op m`n bol en al voor ik er erg in heb staat. Huub al achter mij. Die was al vanaf zeven uur aan het trappelen. Hij had er duidelijk net zoveel zin in als ik. Toen we ook zijn spullen boven op die van mij hadden gestouwd, zijn we richting Reuver gereden. Eenmaal aangekomen bij de roversheideplas, schrokken we ervan hoe kaal het er om deze tijd van het jaar uitziet. Nota bene hadden ze niet alleen de bomen gekortwiekt op het eiland, maar ook de enige grote boom op de zijarm. Door de storm afgelopen winter zal dit wel een verstandig besluit zijn geweest. Des al niet te min, het blijft een mooie vijver.

 Eenmaal aangekomen op onze stek viel mij op dat er steeds een kerel heen en weer liep met een plastic bakje in z`n handen en die deze omkiepte precies op de voerplek van (maïs, vispallets en nog wat ander klein grut) die ik zojuist op een halve meter langs de kant gemaakt had. Toen ik hem vroeg wat hij aan het doen was antwoordde hij, “Ik ben kikkers en padden over aan het zetten tot nu toe heb ik er al minstens 500 overgezet”.  Na enig aandringen of hij dit niet een stukje verderop wilde doen hebben we hem gelukkig niet meer gezien. Zijn nalatenschap echter wel. Die kut kikkers, soms in drie lagen dik waren zo geil als boter en dat was te zien en duidelijk te horen. Huub die aan de overkant zat, had het ook niet veel beter en had ook nog de pech dat de wind precies op z`n bol stond. Hij had het steen koud ondanks dikke jas. (wat `n watje)  Terwijl aan mijn kant, ik zelfs nog aan het twijfelen was om ook nog mijn trui uit te trekken. De temperatuur verschillen kunnen in de schaduw of zonkant kan wel 10 graden zijn. Het duurde dus ook niet lang dat hij voor even na de zonkant kwam om zich wat op te warmen. Heerlijk, en het werd zelfs, al snel weer te warm.

Het pennetje riekte fier als een kleine rode antenne, uit op het snoerstrakke water welke nog aan de oeverkant nog uit een bruine massa oud riet van het vorig jaar bestond. Wachtend op dat ene moment, welke je zo vaak al in je fantasie had zien gebeuren. Langzaam en statig naar de diepte of met een ruk, op naar de laag  in het water hangende struiken. Op deze plek moet je altijd op je hoede zijn. Nog geen jaar geleden was ik daar door even niet op te letten mijn hengel bijna kwijt geraakt. Een duikeling en enkele passen op m`n knieën kon nog net erger voorkomen. Ze zijn daar zo razend snel, maar geven het gevecht na enkele seconden weer op. Deze dag bleef de bleef vangst lang uit tot dat Huub een hele mooie zeelt ving en even later een pracht van een karper. Wonderbaarlijk, deze vis hadden wij hier nog nooit gezien, want je vangt op die plek in deze plas meestal de zelfde. Zo van, uhm……wat?....welke?…..die met die winkelhaak in z`n staart?…..oh die….. Zelfs de vis lijkt je te herkennen na een tijd. Maar ach, dat laat de pret niet drukken want de eerste vissen van het jaar zijn allemaal goed. Een kinderhand is tenslotte snel gevuld nietwaar?. We hebben zo nog een tijdje gezeten en zijn zo om 15.00 uur weer naar huis gegaan. Het was ondanks mijn blank gebleven haakje, toch een geslaagde dag.

Rob

Meer over Roversheideplas