Noodweer in Sevenum,
03
augustus
2014, De
vis is
mega
actief
vandaag.
Slurpende
karpers
rijendik
langs
elkaar
vreten
alles
weg wat
aan de
wateroppervlakte
is
achter
gebleven.
Ondertussen
zie ik
dat Huub
aan de
overkant
weer
ruzie
heeft
met de
massaal
aanwezige
voorn.
Zo nu en
dan hoor
ik hem
lachen
omdat
een
verdwaalde
karper
er met zijn
aas van door
gaat. We
vissen
allebei
erg
licht en
eigenlijk
is het
vissen
voor de
paaiplaats
een
sollicitatie
om je
spullen
kwijt te
raken.
Dus keer
op keer
schiet
alles
los. Wie
hier te
zwaar
vist
beschadigd
de
karper.
Eens
te meer
zijn we
het er
over
eens dat
de
paaiplaats
echt
dicht
moet.
Ondanks
beter
weten in
zijn we
toch
gaan
vissen
op de
dag dat
het KNMI
noodweer
heeft
voorspeld.
Donkere
wolken
verzamelden
zich
vanuit
het
westen.
Het had
wat weg
van “Independence
day”.
Als een
grote
vliegende
schotel
trokken
de
inktzwarte
wolken
langzaam
over de
visvijver
en het
werd
aarde
donker.
Ach, als
zo vaak,
“het
waait
wel
over”.
Het
waaide
inderdaad
over,
maar
niet
zonder
zich
eerst boven
ons
hoofd te
ontladen.
Druppels
als
voetballen
zo
groot.
De
paraplu
welke we
nog net
op tijd
hadden
opengeslagen
hielp
nauwelijks
tegen
dit
geweld.
Nu voelt
de straf
van mijn
gierigheid
om een
fatsoenlijke
paraplu
te kopen
extra
koud en
nat. Aan
de
overkant
zie ik
de
klompvoeten
van Huub
onder
zijn
paraplu
uitsteken.
Geen
idee hoe
hij het
flikt,
die zit
altijd
lekker
droog.
Een half
uur
stortregen.
De
steiger
is nu
verdacht
gelijk
aan het
waterpeil
om me
heen en
mijn
kruis
sopt
door de
opgespatte
modder.
De lucht
klaart
op en de
zon vind
zijn weg
door het
dikke
wolken
pak. Dit
levert
wederom
een
prachtig
plaatje op. De
AAAHH en
OOOHH’S
wisselen
zich nu af.
We geven
onze
ogen de
kost,
want dit
fenomeen
zie je
misschien
maar een
keer in
je
leven.
Terwijl
wij ons
nog
steeds
in het
donker
begeven
wordt de
overkant
van de
vijver
verlicht,
alsof
zich
daar het
paradijs
bevind.
Uniek!
Lang
leve de
digitale
fotografie,
al kan
deze het
blote
oog niet
vervangen.
Veel
gevangen
hebben
we
vandaag niet
meer en
terwijl
het in
de verte
weer
begint
te
rommelen
besluiten
we een
tweede
bui niet
af te
wachten.
|