|
"Gewoeën
Piet"
Door een
tragisch
ongeval
(25
september
2015)
heeft HV
"de
Peelvissers"
afscheid
moeten
nemen
van een
bijzonder
lid.
Nee,
onze
website
gaat
geen
“memoriaal”
worden
voor
weggevallen
sportvis
vrienden,
maar wij
vinden
dat deze
man
gewoon een
beentje
voor
heeft.
Vandaar
dit
eerbetoon.
We gaan
hem
allemaal
vreselijk
missen.
Bij elke
jaarvergadering
weer
komt ‘t
moment
dat er
afscheid
genomen
gaat
worden
van een
of meer
leden.
Niet
omdat het
lidmaatschap
is
opgezegd,
maar
omdat
ze
weer met
de
natuur
verenigt
zijn. Je
hoort de
namen
voorbijkomen
en
meestal
is er
weinig
tot geen
herkenning
omdat je
elkaar
vaak
alleen
van
aanzien
kent.
Het zijn
enkel de
meest
markante
figuren
die een
blijvende
indruk
achterlaten
en in
beginsel
slechts
over de
tong
gaan met
een
bijnaam.
Net als
in dit
verhaal
over "de Verbörde”.
Hij die
soms
wel twee
keer per
dag met
een knal
rode
pieper je
vergunning
kwam
controleren.
Niet om
te
jennen,
maar
gewoonweg
omdat
hij
moeite
had met
het
onthouden
van gezichten.
Dan
hebben
we het
natuurlijk
over
onze
“grote” sportvis vriend Piet
Billekens.
Een
waardevol
lid van
de
vereniging
en voor
ons
(Huub en
Rob) het
gezicht
en de
sociale
schakel
naar
hengelvereniging “De Peelvissers”.
Wat
hebben
we met die
man toch
vreselijk
veel
gelachen.
En zelf "schaele
wazel"
verkopen?
Nou,
daar was
Piet
beslist niet
vies van.
Hij gaf
ons
altijd het
gevoel
dat wij
er als
"Stadse"
ook bij
hoorden.
Samen
hebben
we in
2014 nog
afgevist
op 't
Schörfven
en was
hij er
altijd
bij als
er iets
te doen
was. Met
een zak
vol
geduld
en
toewijding
zat hij
de
laatste
tijd
vaak met
de
kleinkinderen
op de
invalidensteiger
van de
witvisvijver
om zijn
kennis
te door
te
geven.
|
|
|
(Piet had
zijn
kleinkinderen
nog
beloofd
om in de
herfstvakantie
te gaan
vissen.
Helaas
mocht
dit niet
meer zo
zijn.
Als
schrale
troost
voor de kids
hebben
wij
geprobeerd
er toch
nog iets
van te
maken.
Samen
met Lara
en Scot
zijn we
26
oktober
nog even
geweest
pielen.
Het was
kneiter gezellig en de vangst was onverwacht goed. Zo af en toe had ik het gevoel dat Piet over onze schouders meekeek.) |
Piet
was niet
alleen
de
geduldige
opa die
menig
uurtje
zelf op
deze
plek zat
te
vissen,
hij
maakte
in zijn
goede
jaren
ook deel
uit van
de
onderhoudsploeg.
Zo heeft
hij nog
de
bestrating
van de
invalidensteigers
verzorgt.
In zijn
woorden
"die stein
hub ich
in de
cement
gelag,
die gaon
noch
jaore
mei".
Zulke
mensen
zijn
onmisbaar
voor een
vereniging
en een
aderlating
als ze
wegvallen.
Niet
alleen
vanwege
zijn
bijdrage
als
vrijwilliger
maar
des te
meer nog als
mens.
Het zal
in de
komende
jaarvergadering
vreemd
zijn als
zijn
naam
genoemd
gaat
worden.
Piet, we
zullen
beslist
niet
alleen
tijdens
die
minuut
stilte
aan je
denken.
Je hebt
een
blijvende
indruk
achter
gelaten!
|
)..
