NEE!!, nu even niet!

Het is zomer 2008. Wie kent niet de dagen welke je als sportvisser het liefst zo snel mogelijk wil vergeten. Je staat bij dag en dauw op, kijkt naar buiten en ziet dat het weer uiterst twijfelachtig is. Niet zo`n punt, we nemen gewoon de plu mee en wagen ons toch aan de dag. Eenmaal in de auto onderweg, de eerste omleiding. Geen hond op de weg, maar ik moet toch om rijden. Enkele straten verder wordt het schakelen me moeilijk gemaakt omdat ik me zelf gehaakt heb aan mijn hengel die tussen de twee voorstoelen ligt. Niet een beetje gehaakt, nee ratsieflats dwars door alle lagen heen tot in mijn onderhemd. Gevangen in mijn eigen auto. Naar veel gepruts kan ik eindelijk weer verder.

Het begint al wat lichter te worden en dan krijg ik weer die kriebels dat ik iets tekort kom. Tijd zat, maar rust zal er niet eerder zijn alvorens mijn pennetje staat, en de koffie is ingeschonken. Natuurlijk moet ik alles eerst even uit de knoop halen want die laatste vis (ik zelf) heeft toch wat veel gesparteld aan de haak. Waarom ik me die moeite nog steeds doe, begrijp ikzelf niet. Want uiteindelijk moet toch alles vervangen worden. Nou maakt het niet zoveel uit, de voerplekjes die ik altijd als eerste maak moeten toch rusten. Terwijl het dekseltje van mijn voerpot voorbij komt drijven, die me tijdens het voeren in het water was gevallen, ben ik klaar met mijn hengel. Nog even pijlen en dan gaan we beginnen. Meteen al krijg ik te maken met een dikke tak waar ik aan vast blijf zitten. Dan een struik, weer mijn trui en uiteindelijk mijn sokken. Langzaam begint het kookpunt te naderen. Gelukkig viel de schade nog wel mee en mocht ik eindelijk met vissen beginnen.

Tijd voor een bakje koffie. Kut,kut,kut!!….De koffie staat nog thuis op het aanrecht. Dan maar zonder. Al snel meld zich de eerste vis. De dobber maakt draaiende bewegingen en gaat plat op het water liggen. Mijn hart staat voor een moment stil en………langzaam rechtop en schuin de diepte in. JAAH!...ik sla aan en merk direct dat er geen spanning op lijn staat. Alleen het griezelige geluid van de openstaande beetrunner klinkt in mijn oren. Weg vis, weg onderlijntje. Slechts een bol garen om mijn molen is getuige van deze Aktie. Maar goed dat er niemand is de buurt was, anders had ik deze het zwijgen op moeten leggen.

De eerste twee uur zijn helemaal naar de knoppen en ik probeer nog wat andere plekjes uit. Eindelijk begint er weer wat activiteit te komen. Maar niet alleen de karpers werden actief, de grasmaaier die een keer per twee weken komt ook. NEE, nu even niet!! De moed zinkt in de schoenen bij de aanblik van dat groene monster. Het is dan even moeilijk om voor deze gasten sympathie op te brengen. Maar zonder hun geen onderhoud, zonder hun geen visplezier. Hulde voor deze mensen, alleen niet deze dag, niet op dat moment.

Ik kijk op de klok en geef het nog een uurtje, dan ga ik naar huis. Maar, en dat is nou het fijne van vissen komt uiteindelijk toch nog de beloning. Belletjes en roerende staarten aan het water oppervlak. Er zit weer vis op mijn eerste voerplek. Voorzichtig laat ik mijn pennetje zakken direct langs wat rietstengels. Het is bijna een meter diep en ik wil niet dat de karper in de lijn zwemt. Alles beweegt en de eerste stootjes zijn een feit. Het dansen begint. Eventjes verdwijnt mijn pen een stukje onder water. Ik weet nu zeker dat me deze niet zal ontsnappen. Nog een minuut lang blijft mijn pen dansen op het water om uiteindelijk met een ferme ruk schuin onder water te verdwijnen. Kassa, meteen voel ik de weerstand van een grote sterke vis. Deze wil niets liever dan weg en houd dit in verhouding ook lang vol. Met hevige rukken probeert hij nog mijn schepnet te ontwijken. Maar deze keer win ik en zie voor het eerst die dag een mooie schubkarper van ruim boven de 20 pond. Geen record, maar hier is het om te doen. Nog even goed bekijken, fotootje maken en met mat en al terug het water in. Hoe de dag begon was ik snel vergeten, hoe hij eindigde blijft lang in mijn geheugen zitten. Voldaan en met mooie gedachten ben ik huiswaarts gegaan.